Symptomy, które przede wszystkim sugerują cieśń nadgarstka to mrowienie i drętwienie I, II, III oraz połowy IV palca, który nerw pośrodkowy unerwia. Objawy pogarszają się podczas takich czynności, jak trzymanie telefonu, kierownicy, ale również w nocy i wcześnie rano. Dolegliwości bólowe promieniować mogą w stronę przedramienia i barku. Bolesne może okazać się również potrząsanie dłonią.

Wraz z rozwojem patologii pacjenci mogą uskarżać się na ciągłe mrowienie i drętwienie unerwionych części oraz dodatkowo piekący ból. Mięśnie kłębu (wyniosłość u podstawy kciuka) przy tej neuropatii stają się osłabione.

Cieśń nadgarstka jest rezultatem ucisku nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka. Najczęstszymi przyczynami, które mogą tę kompresję wywoływać są:

• predyspozycje genetyczne
• powtarzane bardzo często ruchy nadgarstka, np. pisanie na klawiaturze
• otyłość
• choroby autoimmunologiczne, np. reumatoidalne zapalenie stawów
• ciąża

USG oraz rezonans magnetyczny to dwa sposoby, którymi można zwizualizować uszkodzenie i kompresję, do której doszło w ręce. W ten sposób można określić z jakim stopniem urazu mamy do czynienia.

Poza podstawowym wywiadem prowadzonym podczas konsultacji można przeprowadzić również szereg testów klinicznych, które sprawdzają funkcję oraz czucie w palcach. Powstały również różne kwestionariusze, które dzięki dokładnym pytaniom są wstanie wskazać na zespół cieśni nadgarstka. Są to m.in.:

• BCTQ – Boston Carpal Tunnel Questionnaire
• DASH – Disability of Hand and Shoulder

Czasami warto również określić szybkość przewodnictwa nerwowego, które sprawdza się za pomocą elektromiografii – EMG.

Leczenie zachowawcze często sprowadza się do zakładania ortezy stabilizującej na noc. Ten sposób ma na celu zmniejszenie lub całkowite zlikwidowanie stanu zapalnego. Lekarz może również zalecić stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz dostarczanie witaminy B6, która zwiększając przyswajalność magnezu może wpłynąć na zmniejszenie ucisku mięśni na nerw.

W przypadku nieustąpienia objawów po leczeniu zachowawczym konieczna jest interwencja chirurgiczna. Polega głównie na przecięciu struktur, które uciskają nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka. Zależnie od decyzji i doświadczenia chirurga zabieg przeprowadzany jest dwoma metodami – otwartą lub endoskopową. Nacięciu poddane zostają więzadła nadgarstka oraz troczek zginaczy, czyli pasmo włókniste ograniczające ścięgna wskazanych w nazwie mięśni zginających nadgarstek oraz palce.

Rola fizjoterapeuty w łagodnych przypadkach sprowadza się głównie do edukacji pacjenta, w jaki sposób unikać nawrotu schorzenia. Dalsza terapia opierać się będzie na mobilizacji tkanek miękkich, kości nadgarstka oraz nerwu pośrodkowego.

Istnieje niewiele badań naukowych, które oceniają skuteczność poszczególnych sposobów rehabilitacji. Jednak te, które można znaleźć wskazują, że zabiegi fizykalne, takie jak prądy TENS oraz ultradźwięki zmniejszają dolegliwości bólowe.