Miejsce gojenia się, złamania, bądź ubytków kostnych, w którym występuje staw rzekomy będzie zbytnio ruchliwe oraz może powodować zmniejszenie ruchomości w najbliższych stawach. Dodatkowo występuje zwiększenie temperatury w miejscu patologii, obrzęk oraz zaczerwienienie skóry. Właściwe rozpoznanie jest możliwe najczęściej dopiero po 9 miesiącach od urazu.

Diagnostyka obrazowa (np. zdjęcie RTG) powinna wskazać nieprawidłowość. Jednak warto wziąć pod uwagę również badanie scyntygraficzne. Podawana jest pacjentowi niewielka ilość bezpiecznych radioaktywnych izotopów. Wiążą się z komórkami organizmu wskazując poprzez scyntygraf (urządzenie do filmowania tkanek) zmiany w strukturze, jako ciemne pola na zdjęciach. Jedynym przeciwwskazaniem do tego badania jest ciąża oraz karmienie piersią. 

Główną rolę w procesie regeneracji tkanek ma prawidłowe ukrwienie kości, jego brak powoduje opóźnienie procesów naprawczych. Może też być wynikiem złego zespolenia kości przy pomocy zabiegu chirurgicznego po złamaniu:

• nadmierna ruchomość odłamów kostnych
• zbyt duże odległości pomiędzy odłamami

Dokładne przyczyny nie są do końca znane. Jednak wymienione uzasadnienia odgrywają istotną rolę w patologii regeneracji. Czynniki, które uważa się za sprzyjające to:

• palenie tytoniu
• choroby metaboliczne i hormonalne
• okres pomenopauzalny
• osteoporoza
• zaburzenie wchłaniania i regulowanie poziomu wapnia i wit. D we krwi
• chemioterapia
• otyłość
• schorzenia wątroby
• infekcja rany podczas leczenia chirurgicznego

Podstawą rehabilitacji stawu rzekomego jest tworzenie dogodnych warunków do procesu regeneracji. Ważne są metody poprawiające ukrwienie w miejscu patologii. Dobrym sposobem może być masaż kontralateralny oraz wiele innych masaży leczniczych. 

Równie często stosowane są zabiegi fizykalne z użyciem zimnej temperatury (krioterapia), ultradźwięków, pola magnetycznego i lasera. Pozwala to skutecznie bodźcować tkanki do gojenia się.